Inferno

” Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straightforward pathway had been lost .”
INFERNO, Canto I, lines 1-3
THE DIVINE COMEDY by Dante Alighieri
translated by Henry Wadsworth Longfellow (1867)

Inferno… some say it is an afterlife penalty, while others find that Heaven & Hell are right here and now.

We forge the chains of our Hell.

One link at a time… fratricide , blaming only foreign influence for the slaughter.

One link at a time… brutal & acquisitive but only because times suggest your death in exchange for my life.

One link at a time… envious, unjust, vindictive, since our gaze recognizes nothing but the rule of power.

[ surely there are forms of Hell that cannot be understood, like when children are deprived from their dreams of a future; these do not lie here…]

One link at a time… trying to comprehend the ineffable.
Denying the life boat of ” have faith and doubt not”. No, always searching, inquiring, changing perspectives. And when one reaches the depths that allow to behold the unsaid as such, one should accept it.

” Ask it not, Reader, for I write it not,
Because all language would be insufficient. ”
INFERNO, Canto XXXIV, lines 23 – 24

The zenith of The Thinker ( La Penseur ) exists in the transcendence of thought.
Otherwise Hell awaits, as the perpetual Sisyphus’ task of never ending dissection and analysis.

One link at a time… until the moment of truth.
The purity of which depends upon the realization, or not, of personal responsibility.

Until the moment you have internalized the knowledge of Heaven & Hell being here and now.
Only then, the chains are shattered, so that you can be Free at last…

But without our responsibility resting upon our shoulders, thus without face, how can we not but linger in our own Inferno ?

Clay with patina on wood, 55 x 45 cm.

                                                                     *************************

” Κατά το μέσον στάδιον του ημετέρου βίου
εις σκοτεινόν τίνα δρυμόν πλανώμενος ευρέθην,
διότι είχον της οδού εκπέσει της ευθείας. “
Άδης, Άσμα Ι, γραμμές 1-3
ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ  Δάντου Αλλιγιέρου
μετάφρασις έμμετρος υπό Γ. Εμ. Αντωνιάδου (1881)

Κόλαση… για την πεποίθηση κάποιων, η μετά θάνατον ποινή. Για άλλους , εδώ και τώρα.
” Εδώ είναι ο παράδεισος, η κόλαση εδώ” λέει το τραγούδι και μεις χορεύουμε στο ρυθμό του, όπως χόρευαν κάποτε στο δάσος οι δαιμόνιες νύμφες του Πανός.

Σφυρηλατούμε τις αλυσίδες της Κόλασης μας.

Ένα κρίκο τη φορά… αδερφοφάδες, αλλά δε φταίμε – ξένες δυνάμεις μας έβαλαν να σφαχτούμε…

Ένα κρίκο τη φορά… κτητικοί, βίαιοι, αλλά δε φταίμε – οι καιροί απαιτούν τον θάνατό σου να γίνει η ζωή μου…

Ένα κρίκο τη φορά… ζηλόφθονοι, άδικοι, εκδικητικοί, αλλά δε φταίμε – αφού μόνο το νόμο του ισχυρού αναγνωρίζουμε…

[ βέβαια υπάρχουν και οι κολάσεις που δεν επιδέχονται κατανόησης, γιατί πχ. παιδιά στερούνται τα όνειρα για το μέλλον τους – αυτές δεν είναι κείμενες εδώ…]

Ένα κρίκο τη φορά… προσπαθούμε να νοήσουμε το ακατανόητο.
Αρνούμενοι τη σωσίβια λέμβο του “Πίστευε και μη ερεύνα”. Όχι, ερεύνα, αναζήτησε, μετακίνησε την προοπτική σου.
Μα όταν αγγίξεις το βάθος που σου επιτρέπει να δεις το άλεκτο ως τέτοιο, δέξου το.

”  Μη, Αναγνώστα, μ’ερωτάς, διότι δεν το γράφω,
αφού προς τούτο ικανός και εις δεν είναι ο λόγος.”
Άδης, Άσμα XXIV, γραμμές 23-24

Η κορύφωση του Σκεπτόμενου  ( La Penseur ) είναι η υπέρβαση της σκέψης.
Η Κόλαση του όμως, είναι το αέναο Σισύφειο έργο της διχοτόμησης και ανάλυσης των πάντων, ξανά και ξανά.

Ένα κρίκο τη φορά… μέχρι τη στιγμή της Αλήθειας.
Η καθαρότητα της οποίας εξαρτάται από τη συνειδητοποίηση, ή μή, της προσωπικής ευθύνης.

Μέχρι τη στιγμή που βιωματικά γνωρίζεις ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι εδώ και τώρα.
Τότε σπάνε οι αλυσίδες, μέχρι να μπορείς να φωνάξεις, όπως το εννοούσε ο Καζαντζάκης, είμαι πια Λεύτερος…

Χωρίς όμως τη ευθύνη μας στους ώμους μας, χωρίς πρόσωπο, πώς να μη βολοδέρνουμε στην δική μας κόλαση;

Πηλός με πατίνα, σε ξύλο   55 x 45 εκ.

                                                                          *************************

Advertisement