Once upon a time – Μια φορά κι ένα καιρό

Once upon a time there was a little girl that had a grandmother she adored.  Years passed by, they both walked the path of time together. A day , the girl – a young lady now – asked her grandmother about a dream she had. She was walking on paths full of pomegranates.  “My dear child, it means you will have abundance in your life” she replied after a short pause, looking at her granddaughter’s eyes.
Not long after that day,  the loving grandmother died peacefully in her sleep. And the girl never forgot her words;  plenty she had in her life, indeed.

But the true wisdom of her granny’s words came into realization  during a difficult time of her life. At the exact day she was facing a decision she wished she’d never have to make, a pomegranate came as an unexpected offering to her. She remembered, as she sat down holding it, what fear obscured in her heart…
Suddenly and at the same time as always, in tears mixed with laughter, she knew, she felt that abundance is to have enough rain to appreciate the warmth of the sun.
Enough tears to enjoy the laughter.
Enough loss to make you free of always chasing gain.
Enough pain so that you can choose to let go of fear and accept the abundance that exists now.
And surrender…to what and when Life & Love really is.
 The path was clear to her now.

At that moment the Angel dropped a feather. Bound not to reveal in the physical realm, the oath was not broken. Because the Angel knew that many will not even notice it. Some will see it as a bird feather carried by the wind. But for the one that it was sent for…she will know…

 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι και η λατρεμένη του γιαγιά. Τα χρόνια περνούσαν και περπατούσαν το μονοπάτι του χρόνου παρέα. Μιά μέρα, κοπέλα τώρα πιά, ρωτά την γιαγιά της για ένα όνειρο που είχε. “Περπάταγα σε δρόμους στρωμένους με ρόδια” της λέει. “Μωρό μου, σημαίνει ότι θα έχεις αφθονία στη ζωή σου” απάντησε μετά από λίγο στην εγγονή της, κοιτώντας την στα μάτια.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και η αγαπημένη γιαγιά πέθανε γαλήνια στον ύπνο της. Και η κοπέλα, που ήταν μικρό κορίτσι και θα γινόταν γυναίκα, δεν ξέχασε ποτέ τα λόγια της. Πράγματι είχε αφθονία στη ζωή της.

Όμως, η αληθινή σοφία των λέξεων της γιαγιάς της συνειδητοποιήθηκε κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου της ζωής της. Ακριβώς εκείνη τη μέρα που αντιμετώπιζε τη λήψη μιας απόφασης, που πάντοτε ευχόταν να μην χρειαστεί να πάρει, ένα ρόδι της προσφέρθηκε απρόσμενα. Κάθησε κρατώντας το & θυμήθηκε ό,τι ο φόβος σκίαζε μέσα της…
Ξαφνικά αλλά και σαν από καιρό, μέσα από δάκρυα μαζί με γέλιο, ήξερε, ένιωσε ότι αφθονία είναι να έχεις αρκετή βροχή για να εκτιμήσεις τη ζεστασιά του ήλιου.
Αρκετά δάκρυα για να χαρείς το γέλιο.
Αρκετή απώλεια για να μην κυνηγάς συνέχεια το κέρδος.
Αρκετό πόνο για να επιλέξεις  να ελευθερωθείς από τον φόβο και να αποδεχτείς την αφθονία που υπάρχει τώρα.
Και να παραδοθείς…σε ό,τι και όταν η Ζωή & η Αγάπη πραγματικά είναι.
Ο δρόμος ήταν ξεκάθαρος πια για εκείνη.

Τότε ο Άγγελος έριξε ένα πούπουλο από τα φτερά του. Ο όρκος του να μην αποκαλυφθεί στον φυσικό κόσμο δεν είχε σπάσει. Γιατί ο Άγγελος ήξερε ότι πολλοί δεν θα το έβλεπαν καν. Κάποιοι θα αντικρύσουν το φτερό ενός πουλιού παρασυρμένο από τον αέρα. Μα για κείνη που στάλθηκε…εκείνη θα ξέρει…

 

Advertisement