While my guitar gently does not weep…

My dear friend Panagiotis brought me one day his old guitar with a broken head stock to do with her as I pleased, since her music days were inevitably gone.

And so I did…

Second chances… to breath life into the forgotten, unnoticed, retired from practicality… there seems to reside the notes of my creative chant.

And , to my immense joy, the guitar found her new place among Panagiotis and his family so emphatically…like she was always there.

//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\

Η παλιά κιθάρα του αγαπημένου φίλου Παναγιώτη ήρθε στα χέρια μου πληγωμένη, προς απόσυρση, σαν ύλη για μελλοντικές δημιουργίες.

Έτσι κι έγινε…

Δεύτερες ευκαιρίες…η ανάσταση & μεταμόρφωση του ασήμαντου, μη πρακτικού πια…εκεί φαίνεται ότι κρύβεται πυρήνας της δημιουργικής μου ωδής.

Προς τεράστια ικανοποίηση μου,  η κιθάρα βρήκε ξανά τη θέση της ανάμεσα στον Παναγιώτη και την οικογένεια του τόσο εμφατικά και φυσικά…σα να μην είχε φύγει ποτέ.

\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//

{The clay tile (base) is over 150 years old }

Advertisement