MiKha’El

A man does not always choose what his guardian angel intends.
Ain’t that the truth Thomas*, thought the Archangel. 

” Yet, here I stand every hour in sight of God ,for you. But, for how long ? ”
His brothers came to mind; fallen & not. The Bearer of Dawn, the Healing God, My strength is God… it seems that in naming Heaven bestowed a final trial upon them. A reminder of the never ending workings of temptation, even in the presence of absolute… MiKha’El ?, Who is like God ?

Michael looked at the seal glowing in his hands.
Humans would presume he was in terrible pain, if they could see him now.
Cloaked in a fiery wind, his wings ablaze slowly turning into ashes; a reversed Phoenix.
Howbeit, he was static; nothing less than a mirror of the wasted, by humans, gifts of free will and love.

” Heavens, for how long must I be by the side of your creation? 
Never have they learned in thousands of earthly years the first and last freedom ” silently cried out the empyrean Archangel as a tear fell from his face.

MiKha’El ? echoed from the seal; in a moment or an eternity he balanced as the eye of a perfect storm.
” Michael… it is time ” .

The scripts say that the Father will ordain the break of the last seal.
But it will be the Mother who will allow it.
Not out of anger for the sorrow humans still give birth to, but of compassion for the Angel’s anguish.
For Her love of one cannot be built upon the agony of another.

” It is time ” She said to Michael, “No more tears my son “.

{ *Thomas Aquinas ( 1225-1274 )  }

Driftwood, clay on river rock, 39 cm x 24 cm.

*******************************************************************************

Ο άνθρωπος δεν επιλέγει πάντα αυτό που ο προστάτης άγγελος του δεικνύει.
Πόσο αληθές Θωμά * , σκέφτηκε ο Αρχάγγελος.

“Παρόλαυτά, υπό το βλέμμα του Θεού στέκομαι για σένα. Όμως, για πόσο ακόμα ; ”
Τα αδέρφια του ήρθαν στην σκεψη του, πεπτωκότα ή μη. Ο Φέρων την Αυγή, ο Θεράπων Θεός,  η Δύναμη μου ο Θεός… φαίνεται ότι ονομάζοντας τους οι Ουρανοί επεφύλασσαν μία τελευταία δοκιμασία για αυτούς. Υπόδηλη υπενθύμιση των ατελείωτων μηχανευμάτων του πειρασμού ακόμα και στην παρουσία του απόλυτου… MiKha’El ?, Ποιός ομοιάζει του Θεού ;

Ο Μιχαήλ έστρεψε το βλέμμα  στην πυρακτωμένη σφραγίδα στα χέρια του. Οι άνθρωποι θα υπέθεταν ότι βίωνε ανείπωτο πόνο, αν τον έβλεπαν όπως ήταν τώρα.
Ενδεδυμένος έναν άνεμο φωτιάς, τα φτερά του να γίνονται αργά στάχτη, σαν ανάδρομος Φοίνικας.
Όμως, τίποτα λιγότερο δεν ήταν παρά ένας καθρέπτης του αναξιοποίητου, από τους ανθρώπους, δώρου της ελεύθερης βούλησης και της αγάπης.

” Ουρανοί, για πόσο ακόμα θα παραστέκομαι τη δημιουργία σας ; Ποτέ δεν έμαθαν σε χιλιάδες γήϊνα χρόνια την πρώτη και τελευταία ελευθερία ” σιωπηρά αναφώνησε φλεγόμενος ο Αρχάγγελος ενώ ένα δάκρυ έπεσε από το πρόσωπό του.

MiKha’El ? αντήχησε η σφραγίδα. Σε μια στιγμή ή μια αιωνιότητα ισορρόπησε σε μία κατάσταση ανάλογης του κέντρου ενός τέλειου κυκλώνα.
” Μιχαήλ…ήρθε η ώρα. “

Οι γραφές αναφέρουν ότι ο Πατέρας εβούλευσε το σπάσιμο της τελευταίας σφραγίδας.
Όμως ήταν η Μητέρα που το επέτρεψε.
Όχι από θυμό για τον πόνο που εξακολουθούν να παράγουν οι άνθρωποι αλλά από συμπόνοια για την αγωνία του αγγέλου.
Γιατί η αγάπη Της για τον ένα δεν μπορεί να οικοδομηθεί επί της αγωνίας του άλλου.

” Ήρθε η ώρα” άκουσε την φωνή Της ο Μιχαήλ, ” Όχι άλλα δάκρυα γιέ μου” .

{ * Θωμάς Ακινάτης ( 1225-1274 )  }

Αλίκτυπο ξύλο, πηλός σε πέτρα ποταμού, 39 x 24 εκ.