Lady of the Woods IV – ΑΜΑΔΡΥΑΣ

A daemonia nymphe holds my hand. She whispers : “A little bit more” or “Stop, it’s enough.”
When I am under her spell the high frequency hiss in my ears of Anagke is silenced and mystery takes over writing the sender’s address of a soul searching letter. I begun to see the angel who always has been by my side. An angel with the ancient soul of a tree.

A daemonia nymphe allows my eyes to behold the beauty of her scattered driftwood limbs.
I now realize that even further back in time ( when my ideas of social justice were deemed as utopian and since I refused to participate in actions with mindless people who expected an instructor to tell them when &  what to fight for), she was saying :  “Don’t listen to them. Your utopia is nothing less than a reality that hasn’t manifested itself…yet. What is impossible, Nick? “

A daemonia nymphe sits by my side. The sun shines at the face of October and the robin & sparrows greet him from the trees around me. She turns towards me and smiles :
” What is impossible, Spira? “

She is the Lady of the Woods, my Hamadryas.

{ Hamadryas αμαδρυάς : in Hellenic Mythology thus were named the Nymphs that have chosen trees as their place of existence. Immortality was not attributed to them since their lives were connected with the trees they animated.

The ammonite fossil is brought from Morocco, Agadir and as such it is over 100 million years old.}

*********************************************************************

Μία δαιμόνια νύμφη που “δηρόν μεν ζώουσι και άμβροτον είδαρ έδουσι, και τε μετ’αθανάτοισι καλόν χορόν ερρώσαντο ” μου κρατά το χέρι. Μου ψιθυρίζει πότε παρακινώντας, πότε κατευναστικά : “Λίγο ακόμα, Μή, φτάνει.”
Όταν με κυριεύει, το υψίσυχνο σφύριγμα της Ανάγκης στα αυτιά μου σιγεί και το μυστήριο γράφει τη διεύθυνση αποστολέα σε ένα γράμμα που ψυχοδρομεί.
Είναι και παιχνιδιάρα νύμφη – να τώρα δα με πειράζει λέγοντας μου : ” Να σε δω πως θα τα ορθογραφήσεις αυτά στα αγγλικά.” (Λίγο νερό της φωτιάς τελικά βοήθησε- αυτή την αμβροσία και γω το νησί του Skye)
Άρχισα πια να συνειδητοποιώ τον άγγελο που πάντα μου παραστεκόταν. Έχει για ψυχή, την αρχαία ψυχή του δένδρου.

Μία δαιμόνια νύμφη που επιτρέπει στα μάτια μου το κάλλος των, ξεβρασμένων από τη θάλασσα, αλίκτυπων μελών της.
Και παλιότερα ( όταν οι ιδέες μου περί κοινωνικής δικαιοσύνης και αυτοθέσμισης κρίνονταν/νται ως ουτοπικές, αφού επιπλέον δεν συμπορεύονται σε πορεία με ένα τσούρμο ανθρώπων που περιμένουν από την καθοδήγα να τους πει πότε και για τί να διαδηλώσουν) μου έλεγε : ” Μην ακούς. Η ουτοπία σου δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία πραγματικότητα που δεν έχει γεννηθεί…ακόμα.  Τί είναι αδύνατο, Νίκο; “

Μία δαιμόνια νύμφη κάθεται σιμά μου.
Οκτώβριος και ο καιρός δεν λέει να κλείσει. Ο Ήλιος γνέφει σε μια αρμπαρόριζα, μια μέντα κι ένα δενδρολίβανο δίπλα μου. Τα σπουργίτια κι ο κοκκινολαίμης τον χαιρετούν, δήθεν πως κελαηδάνε. Πιό κεί η Σαπφώ, το κυπαρίσσι, έχει σκαλισμένες λέξεις γύρω από τη ρίζα της :
” Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό. Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο.”
Μπορεί για αυτό, χρόνια τώρα, να ψάχνω το απομεσήμερο μια γωνίτσα που να την κοιτά ο ήλιος κι ένα ελληνικό καφεδάκι, στο μικρό τ’άσπρο το φλυτζανάκι.
Δεν έχω καταφέρει να αποκρυπτογραφήσω γιατί – και μεταξύ μας ούτε θέλω πια – αλλά αυτή η ολίγη Ελλάδα, η συνομιλούσα ηλιοτακτικά, μου είναι α ρ κ ε τ ή για να νιώσω μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας και γαλήνης.

Η δαιμόνια νύμφη γυρίζει και μου χαμογελά : “ Τί είναι αδύνατο, Spira ;”

Είναι η Κυρά των Δένδρων, η Αμαδρυάς μου.

{Από τη Μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδος : Αμαδρυάδας, ων το όνομα εκφράζει την συμπαθητικήν ζωήν των θείων αυτών νυμφών με τα δένδρα, τα οποία εξέλεξαν αύται ως κατοικίαν. Συνήθως, πράγματι, δεν απέδιδον εις αυτάς την αθανασίαν, αλλά μόνον μακράν ζωήν, ήτις ηδύνατο να λήξη συγχρόνως με τα δένδρα, ων η ύπαρξις ήτο στενά συνδεδεμένη προς την ιδικήν των.

Το απολίθωμα αμμωνίτου φέρθηκε από το Μαρόκο κοντά στην πόλη Αγκαδίρ, η δε ηλικία του είναι τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων χρόνων. βλέπε ανωτέρω φωτογραφίες}

Driftwood, clay with patina, river stone, ammonite fossil,  max dim. 45 x 45 cm.
Αλίκτυπο ξύλο, πηλός με πατίνα, απολίθωμα αμμωνίτου,  μεγ. διαστ. 45 x 45 εκ.

Advertisement