Aegean Sea love story

You may have heard of the island of Lesvos for reasons beyond the current waves of refugees; Sapfo or Odysseas Elytis are two important ones.
It is also the place where my wife’s grandfather and grandmother were born, lived and died.
Fotis was a farmer and at his spare time he was creating all kinds of things from wood that he enriched sculpting them. When I first saw whatever creations remained, my jaw fell to the ground! One couldn’t believe the level of mastery from such a “simple” man…
So my wife managed to gather the works that were in a condition that could be restored after 70 or more years.
I worked with this beautiful frame, which must have been a mount for a mirror. Several months have passed and we were still debating about its new use after the successful restoration…until one morning it became clear to me why we didn’t push forward any of the options we had.

Fotis had to be reunited with his wife, Rallou.
For years we had Rallou’s intricate embroidery and Fotis’ sculptures stored but no one thought to bring them together; although in retrospect it seems quite obvious.
So the handwork of them both is now in the warm embrace of each other.
As I was completing their reunion I had a profound sensation as my hands were touching what their hands were creating; each knot, each wood vein what thoughts they guard in some quantum level of consciousness ?

I like to think, thoughts of love.

*****************************************************************************

Ο Φώτης και η Ραλλού…ο παππούς και η γιαγιά της γυναίκας μου. Γεννήματα, θρέμματα της Λέσβου.
Τα βαθύτερα αυτής της ιστορίας θα τα πω χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός άλλου παιδιού της Λέσβου, του Ελύτη.
Τα υπόλοιπα έχουν ως εξής:
Τα κεντήματα της γιαγιάς υπήρχαν φυλαγμένα, δείγματα λεπτοδουλεμένα μίας τέχνης που σβήνει.
Ο δε παππούς, όταν τελείωνε τις αγροτικές του εργασίες έπαιρνε κομμάτια ξύλο και τους έδινε να καταλάβουν!
Ήσυχα και αθόρυβα, όπως και η γυναίκα του άλλωστε (και όπως ήμασταν οι Έλληνες κάποτε), άφηνε την ψυχή του να τραγουδήσει πάνω στα ξύλα που σκάλιζε.
Όταν πρωτοαντίκρυσα τη δουλειά του έμεινα άναυδος από την αυθεντικότητα και την μαστοριά.
Η γυναίκα μου λοιπόν κατάφερε να συγκεντρώσει προς αποκατάσταση ό,τι είχε απομείνει απο τις δημιουργίες του Φώτη προ 70 χρόνων τουλάχιστον.
Αφού ολοκλήρωσα την αποκατάσταση αυτής της κορνίζας, συζητάγαμε για καιρό πως θα την χρησιμοποιήσουμε – για κάποιο λόγο όμως δεν αποφασίζαμε.
Μέχρι που ένα πρωΐ κατάλαβα γιατί…

Η Ραλλού και ο Φώτης έπρεπε να ξανασμίξουν.
Παρόλο που τώρα φαίνεται προφανές, κανένας μας δεν είχε σκεφτεί να ενώσει τα τεχνουργήματα τους.
Έτσι, αναπαύονται τώρα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Δε σας κρύβω ότι καθώς περνούσαν τα χέρια μου πάνω από τους κόμπους των κεντημάτων της Ραλλούς και τις σκαλισμένες φόρμες του Φώτη, φανταζόμουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχουν μεταγγίσει με τα χέρια τους…και τί άλλο εκτός από αγάπης μπορούν να είναι;

Τον λόγο έχει ο Οδυσσέας Ελύτης – αποσπάσματα από “Τα δημόσια και τα ιδιωτικά” :

“Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνωντας αντικρύ στο πέλαγος… Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ΄τον ήλιο και ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο΄που έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φαίνεται άχρηστη. Σχεδόν σοβαρολογώ. Επειδή εδώ δεν πρόκειται πια για τη φύση, που αυτήν, πιστεύω, είναι πιο σημαντικό να τη διαλογίζεσαι παρά να τη βιώνεις΄ούτε καν για την παράδοση.
Πρόκειται για τη βαθύτερη εκείνη δύναμη των αναλογιών που συνέχει τα παραμικρά με τα σπουδαία ή τα καίρια με τα ασήμαντα, και διαμορφώνει, κάτω από την κατατεμαχισμένη των φαινομένων επιφάνεια, ένα πιο στέρεο έδαφος, για να πατήσει το πόδι μου – παραλίγω να πω η ψυχή μου.

…Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι, όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν  ο ρ θ ο γ ρ α φ ί α, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μία κατωφέρεια, μία κάθετη βράχου πάνω σε μία καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.”

Advertisement