La décision

An old photograph is resting inside an album…
A cup of hot coffee, a shot of cognac and scenes from a life are parading in front of me…
Here comes the turn of that photo: an adolescent holds raised a stone breaking hammer in position to break another boulder at a railway site somewhere in the post war Hellas.

As the pages were turning a sigh was heard from the photos; ” I too was young once”.
But for reasons unknown that image was hot ironed in my mind.

Days later, like an archaeologist at his dig site, I began to mentally inspect that photo; a search for what lies beneath, if anything.
” The secret act that confirms the inevitable, the unattainable, the unsaid ” as the poet says.

There is a subtle layer in your gaze that may hint towards something more than a male peacock exhibition.
Are you measuring yourself against the stones ?

The land, the people around you are just starting to heal from the insanity of the II World War.
But let us not forget that the birthplace of human centered philosophy was, nevertheless, eager to maintain the flames from that war; this time with a Civil one, turning brothers against brothers.

With these wide open wounds all around you, maturity comes forced.
Now, what if you realize sensitivities inside yourself ? When everything hails the reign of cruelty…

Maybe then you began to build a fortress, raise your walls to camouflage / protect that sensitive part inside, so it won’t end up in the mud along everything else…

And one day you are brought forth, facing the stones.
In the eyes of the bystanders you are just a kid having a go at these big rocks… but you know that ” just a kid ” you are no more.

Every time you break a stone,  a  thought : I am harder than you.

Every time you raise the hammer,  a  decision : I will become harder than you…

[Any similarities with persons or situations is neither coincidental nor fictional…]

*************************************************************

Η απόφαση

Μιά παλιά φωτογραφία αναπαύεται σ’ένα άλμπουμ …
Μιά κούπα ζεστού καφέ, ένα ποτήρι κονιάκ συντροφεύουν το εμπρός μου ξετύλιγμα των στιγμιοτύπων μιάς ζωής…
Έρχεται κι η σειρά αυτής της φωτογραφίας : ένας έφηβος με την βαριοπούλα υψωμένη, το θώρακα σε πλήρη έκταση, να ετοιμάζεται να σπάσει άλλη μια πέτρα σε ένα εργοτάξιο σιδηροδρομικής γραμμής κάπου στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Γύριζαν οι σελίδες, αναστέναζαν οι φωτογραφίες, ” κάποτε ήμουν κι εγώ νέος “…. μα για κάποιο λόγο αυτή η συγκεκριμένη καρφιτσώθηκε μέσα μου.

Μέρες αργότερα άρχισα να  την ξεσκονίζω στο μυαλό μου, σαν αρχαιολόγος στην ανασκαφή του΄ αναζητώ τα υπο-κείμενα… ” τη μυστική πράξη που επιβεβαιώνει το αναπόφευκτο, το ανέφικτο, το ανέκφραστο ” όπως λέει ο ποιητής.

Κάτι στο βλέμμα σου δείχνει ότι ίσως είναι κάτι πιότερο από μία αρσενική επίδειξη ρώμης.
Αναμετριέσαι άραγε με τις πέτρες ;

Ο τόπος γύρω σου μόλις άρχισε να συνέρχεται από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Και επειδή δεν ” μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα και απλά ” (Γ. Ρίτσος) γίναμε κι αδερφοφάδες, συδαυλίζοντας τις φωτιές ενός εμφυλίου πάνω από τα ερείπια του πολέμου.

Με αυτές τις πληγές νωπές τριγύρω σου αρχίζεις να ωριμάζεις ( πρόωρα ;), να προσπαθείς να βρεις την περπατησιά σου σε αυτόν τον κόσμο.
Φαντάσου να νιώσεις ευαισθησία μέσα σου – μία, δύο, όσες – όταν τα πάντα γύρω σου διαλαλούν την βασιλεία της σκληρότητας…

Ίσως λοιπόν να άρχισες να χτίζεις τα οχυρά σου, να υψώνεις τα τείχη σου μπας και καμουφλάρεις / προστατέψεις  αυτήν την ευαισθησία.
Μην καταντήσει ” η δονκιχωτική λαχτάρα της νιότης (Ν. Καζαντζάκης) ” τσαλαπατημένη μες τις λάσπες που κείτονται όλα τα υπόλοιπα.

Κι έρχεται η μέρα που σε φέρνει αντιμέτωπο με τις πέτρες.
Στα μάτια των άλλων είσαι ένα παιδί που σπάει πέτρες…εσύ ξέρεις όμως, ότι παιδί δεν είσαι πιά.

Κάθε φορά που κατεβάζεις την αξίνα και θρυμματίζεις την πέτρα,   μία  σκέψη : είμαι σκληρότερος από σένα.

Κάθε φορά που υψώνεις την βαριοπούλα,   μία   απόφαση : θα γίνω σκληρότερος από σένα…

[ Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ΔΕΝ είναι συμπτωματική, ούτε φανταστική ή τυχαία. ]

Advertisement