Icarus, the Sunkissed

” Once you have tasted flight,
you will forever walk the earth
with your eyes turned skyward.
For there, you have been,
& there you will always
long to return.”
Leonardo Da Vinci

 

There is a reoccurring dream that has been with me since my early childhood.
It begins from the yard of the house I grew up, with me running for speed in my attempt to become … airborne.
As it happens with our memories (where we are both the protagonist & the cinematographer, since we recall through our eyes perspective), like so in my dream I never see myself; I experience whatever happens in first person view.
Every time the dream unfolds through three distinct stages.

The first happens the very moment I jump as high as I can, master all my courage, open my arms wide and…”oh shit …I’m gonna crash big time!! “…I think as the ground, with a disheartening certainty, rushes forward to meet my face!
You know, it’s the moment of : “Where the hell did I get myself into? ”

The second stage commences when, at the last possible moment, I escape from the close encounter with the ground and I begin to gain altitude.
I still have though, to find my way past the power lines, which will very eagerly turn me into a fried chicken…. new stress… With a series of daredevil maneuvers I fly inches past them – (the day after my dream I have always wondered why, for God’s sake, I don’t choose for take off a less hazardous place! ).

And then, bliss. Freedom. The beyond description joy of flight.
The third stage is the one where all my being is focused in soaring in the sky…

Why am I writing all these ? I wish I knew!
Maybe because last night I fell asleep with the exact same feeling I found myself waking up with, this morning.

Maybe because at the end of a walk I found myself at the edge of a cliff over the sea, with a strong northeast wind greeting me face to face.
And with my arms open, my eyes closed I became The child again; or even a being before that – one I know but cannot remember.
A witness of the marriage between Gaia & Uranus; of the embrace between Thalassa (sea) & Anemos (wind).

Maybe because as I was walking with my Sun & Stars at a beautiful beach, I came upon a tree trunk –
two hours later at that very shore it was transformed into  “ Icarus, the Sunkissed “.
You will see step by step his creation at the following photographs.
There was a huge cloud over us, like a trail of his last flight.
His gaze is set upon the open horizon between sea and sky.
Right hand, with the remains of his wing.
Left hand, the balanced weight of a stone … or, of a choice.

Usually when we first come in contact with the myth of Daedalus & Icarus we end up with a lesson about the consequences of Icarus’s reckless behaviour .
Yet, could there be a different approach to the story ?
One, where Icarus chose to fly as high as necessary to meet the Sun. Knowing…

But why, you may wonder…
The answer to that question some of you may already know.
Others may have caught a glimpse of, when exploring their peace of mind.

Maybe there is no answer.
Or there are as many as the beings who chose to stride the distance from Daedalus to Icarus.

Nevertheless, one is certain :

 Once you have tasted flight...

**********************************************************************************

” Άπαξ & πετάξεις μία φορά
θα περπατάς για πάντα με τα μάτια
στραμμένα στον ουρανό.
Γιατί εκεί θα ανήκεις πια
και εκεί θα λαχταράς να επιστρέψεις.”
Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Ένα όνειρο με συντροφεύει επανειλημμένα από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκινάει στην αυλή του σπιτιού που μεγάλωσα, με μένα να τρέχω προσπαθώντας να… πετάξω.

Όπως και στις αναμνήσεις μας (που είμαστε ταυτοχρόνως ο πρωταγωνιστής & ο κινηματογραφιστής της σκηνής, μια και ανακαλούμε μέσα από την προοπτική των ματιών μας), έτσι και στο όνειρό μου ξαναζώ την σκηνή σε οπτική πρώτου προσώπου.
Κάθε φορά, το όνειρο εκτυλίσσεται σε τρία διακριτά στάδια.

Το πρώτο συμβαίνει την στιγμή που κάνω το πιο δυνατό μου άλμα, μαζεύω όλο μου το κουράγιο, ανοίγω διάπλατα τα χέρια και … γαμώτο, θα φάω τα μούτρα μου, σκέφτομαι καθώς το έδαφος έρχεται με μία αποκαρδιωτική σιγουριά να συναντήσει το πρόσωπό μου!
Την ξέρετε αυτή τη στιγμή : Που πήγα και έμπλεξα πάλι ;

Το δεύτερο στάδιο έρχεται καθώς την τελευταία στιγμή, γδέρνοντας το στήθος μου, γλιτώνω το ραντεβού που προανέφερα & αρχίζω να κερδίζω ύψος. Τέλεια, θα μου πείς… Που τέτοια τύχη!
Τώρα πρέπει να αποφύγω τα σύρματα της ΔΕΗ, το κέρατο μου! Καινούριο άγχος…
Πλανάρω με παράτολμες μανούβρες ανάμεσά τους – πάντοτε αναρωτιέμαι την επόμενη μέρα, γιατί δεν διαλέγω να απογειωθώ από ένα λιγότερο προβληματικό μέρος, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ !

Και τότε, ευδαιμονία. Ελευθερία. Η απερίγραπτη χαρά της πτήσης.
Στο τρίτο στάδιο του ονείρου, όλη μου η ύπαρξη είναι συγκεντρωμένη στην πτήση στους ουρανούς & πουθενά αλλού…

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά ; Έλα ντε!!
Ίσως γιατί είμαι αλαφροίσκιωτος, όπως με έλεγε ο δάσκαλος.

Ίσως γιατί χθες κοιμήθηκα με την ίδια έντονη αίσθηση που με συντρόφευε και σήμερα το πρωί όταν ξύπνησα.

Ίσως γιατί σε ένα περίπατο κατέληξα στη άκρη ενός βράχου πάνω από τη θάλασσα, με τον αέρα δυνατό, βορειοανατολικό, να με συναντά καταπρόσωπο.
Και γώ με τα χέρια ανοιχτά, με τα μάτια κλειστά, να γίνομαι πάλι Παιδί ή ίσως και μια ύπαρξη παλαιότερη από αυτό, που την γνωρίζω ενώ δεν τη θυμάμαι.
Μάρτυρας του γάμου της Γαίας & του Ουρανού, του εναγκαλισμού της Θάλασσας με τον Άνεμο.

Ίσως γιατί βρισκόμενος σε μία παραλία με τον Ήλιο & τ’Αστέρια μου, συνάντησα ένα κορμό … δύο ώρες αργότερα είχε μετασχηματιστεί στον “ Ίκαρο, τον Ηλιοφιλημένο “.
Ακολουθούν οι φωτογραφίες με την γένεση του.
Μας συντρόφευε ένα τεράστιο σύννεφο, σαν αποτύπωση της τελευταίας του πτήσης.
Στο δεξί του χέρι τα απομεινάρια του φτερού του.
Στο αριστερό, ζυγισμένο το βάρος μιας πέτρας…ή μιας επιλογής.

Συνήθως η επαφή μας με τον μύθο του Δαιδαλου & του Ικάρου καταλήγει σε διάλεξη σχετικά με την ” αποκοτιά ‘ του Ικάρου.
Ίσως όμως να υπάρχει και άλλη ανάγνωση:
ο Ίκαρος να επέλεξε να συναντήσει τον Ήλιο. Γνωρίζοντας…

Μα γιατί, θα σκέφτεστε…
Την απάντηση ίσως κάποιοι να τη γνωρίζετε ήδη.
Άλλοι ίσως την έχετε αντικρύσει κάποια στιγμή μέσα στην εντός σας ησυχία.

Ίσως να μην υπάρχει απάντηση.
Ή να υπάρχουν τόσες όσες και οι υπάρξεις που δρασκελούν την απόσταση από τον Δαίδαλο στον Ίκαρο.

Παρόλαυτα, ένα είναι σίγουρο :

Άπαξ & πετάξεις μία φορά…

********************************************************************************