Inspired by the poem of J. Ritsos “The shape of absence“.
It talks about how absence has a life of its own. And urges us to be aware of our every action, thought & word;
because for whatever the object of absence becomes, we solely bear that responsibility…
Εμπνευσμένο από το ποίημα του Γ. Ρίτσου “ Το σχήμα της απουσίας “.
” …Ζει η απουσία λοιπόν μαζί μας ή και μόνη της τη ζωή της
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή
ζει και γερνάει μαζί μας & χάνεται μαζί μας
κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.
Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί ό,τι γίνεται κείνο που λείπει
φέρουμε τώρα εμείς μονάχα,
ακέρια, την ευθύνη…”
( Ευχαριστώ τον Μοναχικό Γκρίζο Λύκο που με έφερε σε επαφή με το ποίημα αυτό τον Απρίλη του 2014. )
Driftwood on bronze / Αλίκτυπο ξύλο σε μπρούτζινη βάση 3 x 3 x 24 cm.
inSPIRAtion 
Η απουσία είναι συνάρτηση της μνήμης μας. Μεγάλη μπαμπούσκα που ο καθένας έχει εναποθέσει μέσα της, κατά σειρά προτεραιότητας, τις απουσίες της ζωής του…
Διάβηκα μέσα από κυπαρισσώνες γεμάτους από σχήματα απουσίας, σε κάποια αίθουσα της μνήμης μου θαμώνες…
…αγάλματα παράξενης ουσίας, να με κοιτάνε μ’ ένα βλέμμα απορίας αυτοί που ήταν μέρη της δικής μου ιστορίας.
Όποιος έχει διαβάσει το έργο του Γιάννη Ρίτσου ” Σχήμα της απουσίας ” ας μου συγχωρέσει την αναίδεια να ακουμπήσω αυτό το μικρό μου λιθαράκι στον ίσκιο του Παρθενώνα του.
LikeLiked by 1 person
Γκρίζε μου Λύκε, θα σου απευθύνω λίγες λέξεις του Ανδρέα Μήτσου από το βιβλίο του “Ο Κίτρινος στρατιώτης”, που με συνάντησαν σήμερα το πρωί :
“…Αργά να τα λέω τα πράγματα. Να μαλακώσω ο ίδιος και ο άλλος που μ’ ακούει. Κι ούτε να τα διηγούμαι με παραπανήσια σοβαρότητα, σα να τα’ χω για όλους σπουδαία, παρά να μιλήσω ανάλαφρα για μένα και σε όποιον με πονάει.
Γιατί κι εγώ ένας ελαφρός άνθρωπος είμαι.
Μια αύρα περνάει μέσα από τις λέξεις, το άρωμα εκείνου που μιλάει. Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Εδώ κρύβεται το νόημα.
Στο αεράκι που περνάει ανάμεσα από τις λέξεις. ”
Να’ σαι καλά γι αυτό το αγέρι που δώρισες.
(Όσο για το λιθαράκι σου Μοναχικέ Γκρίζε Λύκε, το σύγχρονο αλίμονό μας οφείλεται, εν πολλοίς, στην απουσία τοιουτοτρόπως αναιδείας. )
LikeLike