Dead Can Dance

We are surrounded by activities and rituals that have origins less known or completely forgotten. Our society has lost its accord with its spirituality; the spiritual values are no longer forming & informing the society, to the extend they used to.
But every now and then, comes a bit of a revealing information that completely alters the way of our perception, making it difficult to return to our previous understanding ever again.Let me be more specific with an example which is also the seed of this creation.
Dance; maybe the first expressive form of the human complexity. Evolved and transformed countless times, still remains an art form as popular as ever.In my eyes it has never lost the power of a ritual.
A communion between flesh and the ineffable.
“Poetry without words” accurately portraits the range of dance’s emotional expression : from the feather like Grand Jeté to the strength of a thousand men from a performed Haka.
The end of the mechanistic repetition of a series of movements comes when one dives into the depths of their origin.
There is a popular Hellenic solo dance that has a figure during which the dancer hits the ground with the palm of his hand. A powerful movement in its own right & that’s the way I was seeing it until during a conversation I discovered the meaning behind the movement.
This dance is solitary and emotionally charged; so when the dancer performs that figure, he actually is knocking at the gates of Hades, the Underworld, for the dead to hear him paying respect and let them know they are not surrendered to Lethe, to oblivion.
Now tell me, how could I or anyone experience this dance as used to, anymore?
And as Lisa Gerrard is singing all these years ( for which I am endlessly grateful):
yes, Dead Can Dance…

PS: Another year of companionship in the Spira world is almost over.

I hope that my efforts were worthy of your time and interest.

Thank you !

MΑΥ THE NEW YEAR BE GUARDED BY THE BLESSED SPIRITS OF YOUR ANCESTORS
& FILLED BY YOUR DREAMS…

Υπάρχει πληθώρα πρακτικών, ενεργειών και τελετουργιών των οποίων οι ρίζες είναι αμυδρές ή εντελώς εξαφανισμένες. Η κοινωνία μας έχει χάσει την ουσιαστική συμ-φωνία με την πνευματικότητα.
Από καιρό σε καιρό όμως, εμφανίζεται μία πληροφορία που αλλάζει εντελώς την αντίληψη μας, καθιστώντας δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την επιστροφή στη πρότερη κατανόηση.
Εξηγούμαι μέσω παραδείγματος, που αποτέλεσε και την πηγή αυτής της δημιουργίας.
Χορός΄ίσως η πρώτη έκφραση της ανθρώπινης πολυπλοκότητας. μέσω αναρίθμητων μεταμορφώσεων παραμένει μια δημοφιλής τέχνη. Στα μάτια μου πάντοτε είχε και έχει την δυναμική μιας τελετουργίας.
Μία κοινωνία μεταξύ σάρκας & αλέκτου.
“Βωβή ποίηση” με επιτυχία έχει χαρακτηριστεί, αντανακλώντας έτσι την ευρύτητα της συναισθηματικής του έκφρασης – από την αέρινη πτήση ενός Grand Jeté στην καθηλωτική δύναμη ενός Haka. 
Το τέλος της μηχανιστικής επανάληψης μιας σειράς κινήσεων έρχεται όταν κάποιος κατα/ενδ-υθεί την προέλευση τους.
Σε μία φιγούρα ενός δημοφιλή Ελληνικού χορού, ο χορευτής χτυπά το έδαφος με την παλάμη του χεριού του. Μια δυνατή φόρμα και ως τέτοια την έβλεπα, έως ότου στη διάρκεια μιας συζήτησης ανακάλυψα τη σημασία πίσω από την κίνηση.
Όταν λοιπόν εκτελείται αυτή η φιγούρα, ο χορευτής χτυπά τις πύλες του Άδη, του Κάτω Κόσμου, για ν’ακούσουν οι νεκροί του ότι τους τιμά & ότι δεν έχουν παραδοθεί στη Λήθη…
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος ν’αντικρύσει με την ίδια ματιά τον χορό αυτό, άπαξ και κατανοήσει τα παραπάνω – εγώ πάντως αδυνατώ.
Και όπως η λατρεμένη Lisa Gerrard  τραγουδάει όλα αυτά τα χρόνια:
Ναί, οι νεκροί μπορούν να χορέψουν, Dead Can Dance…

ΥΣ : Άλλος ένας χρόνος συνοδοιπορίας…

Ελπίζω η κατάθεση μου να ήταν αντάξια του χρόνου & του ενδιαφέροντός σας.

Σας Ευχαριστώ !

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΤΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΣΑΣ ΝΑ ΤΗ ΦΥΛΟΥΝ
& ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΓΕΜΙΖΟΥΝ…

Driftwood with mixed material technique / Αλίκτυπο ξύλο, μικτά υλικά  81 x 64 cm.

Advertisement