Anthropos

It is almost common knowledge the various inspiring quotes concerning the importance of not giving up when met by a failure or defeat but to rise and move ahead. They even seem to amalgamate into the core of our society, directing our gaze upwards; as one of the possible origins of  the Hellenic word for human, Anthropos, means:to look upwards.

Pick up your pieces and move forth. Yet, the heroism that echoes from that act has blurred the focus on the real battle & has ostracized the option not to rise.
Because you have been through enough for a lifetime.
Because you don’t want to keep pulling the frills of yourself until there is nothing more to dismantle.
Is it really a defeat to say : enough ?

Whether you are king Leonidas fighting at Thermopylaes or an anonymous 21st century man, the real battle remains the same : the actual moment when you decide to stand up or give up.
Perhaps it is the only instance when the universal music of the spheres that moves the cosmos, pauses. That gasp of Gods breath is the time of that choice. And you make it as a human, as Anthropos ; no titles, your naked self is at that moment nothing & everything.
And aye, a thousand times aye, you can gaze the heavens even with a bowed head and eyes to the ground…

Driftwood, mixed materials technique    1 m 92 cm  x  80 cm  x  28 cm.

---

Όλοι ξέρουν κάποια αποφθέγματα σχετικά με τη σημασία του να μην υποκύπτεις σε μία ατυχία/ήττα, αλλά να σηκώνεσαι & να συνεχίζεις. Προς τα πάνω. Και πως να μην είναι έτσι όταν η σύνθεση του ίδιου του ονόματος μας εκεί μας οδηγεί. Άνω θρώσκω΄προς τα πάνω κοιτώντας είμαι άνθρωπος.
Να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις. Κι όμως ο ηρωισμός που αντηχεί αυτή η επιλογή έχει θολώσει την εστίαση στην πραγματική μάχη, όπως & έχει εξοστρακίσει την επιλογή του να μην σηκωθείς. Γιατί δοκιμάστηκες αρκετά.
Γιατί δεν επιθυμείς να τραβήξεις τα ξέφτια του εαυτού σου μέχρι που να μην υπάρχει τίποτα άλλο να ξηλώσεις.
Είναι άραγε ήττα να πεις : φτάνει, ως εδώ;

Είτε είσαι ο βασιλιάς Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, είτε ένας ανώνυμος άνθρωπος του 21ου αιώνα, η πραγματική μάχη είναι ίδια : η στιγμή που αποφασίζεις αν θα συνεχίσεις ή αν θα τελειώσεις.
Είναι ίσως η μοναδική στιγμή που σιγεί η συμπαντική μουσική των σφαιρών στην οποία κινείται ο κόσμος. Η παύση στον αέναο ρυθμό, το κράτημα της ανάσας των Θεών είναι ο χρόνος αυτής της επιλογής. Και την κάνεις ως άνθρωπος, απεκδυόμενος κάθε τίτλο, βασιλικό ή μη – γυμνός την απειροελάχιστη στιγμή εκείνη είσαι όλα και τίποτα.
Εν τέλει, ναι, χίλιες φορές ναι, μπορείς να κοιτάς τον ουρανό με σκυμμένο το κεφάλι...

Γράφει αυτή η μεγάλη ψυχή, η Κική Δημουλά :
Ότ΄ήμουνα ένας άνθρωπος / που όλο με σκυμμένο το κεφάλι με περπατάγανε οι δρόμοι /
αυτό πράχθηκε φανερά σας. / Σας το αφήνω. Απάνω του λοιπόν, αποκεφαλίστε το, /
μοιράστε το σ’ όσες υποτιμήσεις θέλετε / -πως γην και ύδωρ έδωσα σε φόβους / και σήκωσε κεφάλι η ηττοπάθεια-, / ρίξτε το ολόκληρο / σ’ όσες αδιαφορίες σας κι άλλο πεινάνε / πετάξτε το σε δύο παλιογραμμούλες τύμβο. /
Όμως πως σκύβοντας / ατένιζα ουρανό, / αυτό δεν θα τ΄αγγίξετε. /
Επράχθηκε κρυφά σας, / το έκρυψα καλά / στην ασφαλή του κεφαλιού μου / τη λιμοκτόνα στάση. /
Σκύβοντας ουρανό ατένιζα. / Που έφτιαξα από πτώσεις. / …
…Αυτό δεν θα τ΄αγγίξετε. / Είναι από εύφλεκτο εγώ / θα με τινάξει όλη στον αέρα σας. //

Αλίκτυπο ξύλο, μικτά υλικά               1 m 92 cm  x  80 cm  x  28 cm.

Advertisement