Ode to Vincent Van Gogh

July 1880, from a letter to his brother Teo : ” What did you expect? Whatever lies inside is communicated outside as well. Yet, even if a huge fire is burning in one’s heart , nobody approaches seeking warmth & passers keep to their routes seeing nothing but a few clouds of smoke from the end of a chimney “.

 June 1889. It is the time when Vincent Van Gogh willingly remains in isolation at the St Paul’s asylum, at San Remy; his aim is to escape… from the demon of insanity or perhaps to control him so that he can reconstruct the visual reality by his own terms. Or he is only trying to negotiate a treaty that will allow him to communicate with the realm of infinity & ineffable.
During one of his walks at the countryside that enchanted him so, he stumbles upon a piece of wood. It is sculptured by the hands of time, sun, air and water. Strangely so, it reminds him of the starry night sky he often gazes from his cell’s window. A cypress rising as an obelisc. Spiral waves dancing all over the sky, with a moon radiating as a night sun & Venus, the dawn star, glowing over the first notes of sunrise light.
He begins to work on a 73,7 x 92,1 cm canvas. The last stroke of his brush marks the birth of the amazing “La nuit etoilee” (Starry Night).

November 1889, letter from San Remy : ” The only reason I haven’t written to you for quite sometime is that I had to struggle against my malady & calm. I was in no mood for conversation […] When one works with piece of mind, beautiful themes appear on their own. In essence, one must regenerate through the very same reality around us without prior plans & no prejudice based on what happens or discussed in Paris […] I let myself  to be carried away by the wind over the hills and the scents from gardens. Whatever follows is that time’s concern. My ambitions are limited to a strip of land and its fruits, an olive grove or a cypress “.

 

Ιούλιος 1880, επιστολή προς τον αδερφό του Τέο : ” Έ τί περιμένεις; Ό,τι έχει κανείς μέσα του μεταδίδεται και προς τα έξω. Κι όμως, ενώ στην καρδιά κάποιου μπορεί να καίει μια τεράστια φωτιά, κανείς δεν έρχεται να ζεσταθεί κοντά του & οι περαστικοί συνεχίζουν ακάθεκτοι τον δρόμο τους, μη βλέποντας παρά λίγο καπνό στην άκρη της καμινάδας”.

Ιούνιος 1889. Είναι η περίοδος που ο Βίνσεντ Βαν Γκόγκ βρίσκεται εκουσίως απομονωμένος στο άσυλο του Αγ. Παύλου στα περίχωρα του Σαν Ρεμύ, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον δαίμονα της τρέλας ή ίσως να του επιβληθεί για να αναπλάσει την ορατή πραγματικότητα με τους δικούς του όρους ή τελικά να συνδιαλαγεί μαζί του και να εισχωρήσει στην επικοινωνία με το άπειρο & το άλεκτο.
Σε έναν από τους περιπάτους στην εξοχή της περιοχής που τόσο τον μάγεψε, σκοντάφτει σε ένα κομμάτι ξύλο. Είναι σκαλισμένο από τον χρόνο, τον ήλιο, τον αέρα & το νερό. Περιέργως του θυμίζει την έναστρη νύχτα που ατενίζει μέσα από το παράθυρο του κελιού του. Ένα κυπαρίσσι υψώνεται σαν οβελίσκος. Σπειροειδείς κυματισμοί αυλακώνουν τον ουρανό με το φεγγάρι να ακτινοβολεί σαν νυχτερινός ήλιος & η Αφροδίτη, το άστρο της αυγής, να λάμπει πάνω από το πρώτο φώς της ανατολής.
Ξεκινάει να δουλεύει πάνω σε ένα μουσαμά διαστάσεων 73,7 x  92,1 εκ.  καταλήγοντας στην δημιουργία της καταπληκτικής ελαιογραφίας  “La nuit etoilee” (Έναστρη Νύχτα ).

Νοέμβριος 1889, επιστολή από το Σαν Ρεμύ : ” Άν έχω να σου γράψω καιρό, αυτό συμβαίνει γιατί έπρεπε να παλέψω ενάντια στην ασθένεια μου & να ηρεμήσω. Δεν είχα διάθεση για συζητήσεις […] Όταν κάποιος δουλεύει με απόλυτη ηρεμία, τα όμορφα θέματα έρχονται από μόνα τους. Στην ουσία, πρέπει κανείς να αναζωογονείται μέσα στην ίδια πραγματικότητα, χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο & χωρίς να είναι προκατειλημμένος με όσα συμβαίνουν & λέγονται στο Παρίσι […] Αφέθηκα να παρασυρθώ από τον αέρα των λόφων & τις μυρωδιές των κήπων. Μετά βλέπουμε τί θα ακολουθήσει. Οι φιλοδοξίες μου περιορίζονται σε μία λωρίδα γής, στους καρπούς που βλασταίνουν, σε ένα ελαιώνα ή σε ένα κυπαρίσσι “.

 Driftwood – Αλίκτυπο ξύλο  16 x 20 cm.“La nuit etoilee”

  

Advertisement